3 silahsor

Insanin insanlarla beraber olmayi istemesi bir ihtiyactan kaynaklaniyor, . Tumden bir yalnizlik hayal etmeye calisiyorum, icinde sikinti ve yalnizlik huznune yer olmayan, beceremiyorum. Oysa ki dokunulmak istemeyen ben ne taklalar atarim bazen uzakta daha uzakta olabilmek icin, herkeslerden ve herseylerden. Karin boslugumu iyiden iyiye doldurmus bir minik velet bana sormadan neredeyse durmaksizin hatirlatirken kendini tekmeleriyle, cok degil 2 ay sonradan sonra, bir daha gercekten ne zaman yalniz kalabilecegimi dusunuyorum ve endiseleniyorum kendi adima, yalniz ben adina. Ya surekli birisiyle olabilmeyi beceremezsem diye…

Yine de, bu Pazar gunu, mevsimsel olarak anormal sayilabilecek bir gunesin altinda, evden uzerimdekilerle bir anda esen bir fikirle cikip iki eski arkadasimla yerdeki taslara vura vura cevrede surtmek ne guzeldi diye dusunmekten alamiyorum kendimi. Yalnizliga tek benzeyen kismi ozgurluk boyle bir anidenligin. Ayaklarimiz nereye gotururse oraya yuruduk muhabbette kaybolurken. Camura bastik, otlara baktik, koyunlar gorduk otlayan. Elimize birer kutu kola aldik, bakkala borc yapip. Yaslarimizi konustuk, yaslaniyor oldugumuzu, ellerimiz ceplerimizde ve onumuze baka baka yururken. Yine erkekleri konustuk, hayatlarimizi kaplayan, kaplasin istediklerimizi, dertlenmeden, bosvererek. Siradan bir Pazar gunuydu. Iki arkadasimla hafif kikirdayip burnumu ceke ceke sokakta oynadim, cocuklar gibi.