ayna

Hera dunyanin hallerine bakti bakti bakti. Neler olmus neler bitmis ben yokken diye ince bir ic cekti. Her gun ortalama 2000 irakli evini terkediyormus mesela, iltica etmek icin. ABD Iran'a saldiracakmis bugun yarin. Bu arada adini simdi hatirlayamadigi bir gezegende su bulgusuna rastlandigina dair bir haber okumus. Secim yapilmis ulkesinde, herkesler birbirlerini yemis bir hic ugruna, kan govdeyi goturmus, bir daragaclari kalmismis anilmadik, o da hallolmus bu sefer. “Katillerin aldıkları bir şey de çocukların babalarını yenme hakkıdır” diye bir ses yukselmis tiz ve yuksek, kalabaliklarin arkasindan. Kimseler duyamamis. Biryerlerde yagmurdan insanlar olmus baska bir yerlerde sicaktan. Keneden. Mayindan. Kursundan. Dayaktan. Uzuntuden. Kanserden. Aci ve hastaliktan. Susuzluktan. Acliktan. Tam bu sirada, bu dunyaya bir canlinin gocmeye karar verdigini ogrendi Hera. Zit yonlere giden bir askin ve sevginin tam ortasindaydi. Dogum ve olumun de tam ama tam ortasinda, diye dusundu. Simdi var simdi. Ne gecmis, ne gelecek. Su an simdi. Simdi su an... derken bile kaciyordu simdi sanki ya. Bu sankiler diyarinda, Hera, simdinin tam ortasinda, yani gecmis ve gelecegin teget gectigi anda, kendi dunyasini seyretti uzun uzun. Tum yuklerini bir bir atmaya karar verdi, havada kalabilmek icin. Aci hissetmesine ragmen, kendini aradi ve buldu. Buldugu hep olmaktan kactigi kendiydi. Arkasina bakmadan kactigi kendiyle bir milyon mil hizla carpisiverdi. Ve Hera'yi, kendi oldurdu. Kendiyle carpisan kendi.