uzaylilar yok mu dediniz?

boyle oturuyorum bazen deniz kenarinda, ayin en parlak en butun oldugu bir aksamda, buyuklugunu tahayyul etmeye calisiyorum dunyanin ve ayin, o an oturdugum tepsinin tam merkezinden.. hersey ne kadar buyulu geliyor o zaman, ellerimi aya dogru uzatinca, sanki tutacakmisim gibi... hayatin kendisi ise, boyle bir romantizmden ne kadar da uzak... cocukken de hatirliyorum, etrafimi ceviren onlarca roman kahramanlarinin arasinda hatirladigim anlar bir cocuk bilim merkezini ziyaret ettigimiz zamandir. ellerini plastik bir alete surtunce saclari dimdik olan cocuga inanmaz gozlerle bakip ne kadar da gulmustum - hayretle anlamaya calisirken zaman kazanmak icin olsa gerek... universitede de bos gecen bir derse ucak muhendisi bir asistan girip ucaklarin nasil uctugunu anlatmisti. hala her ucak yolculugumda anlatacak insan bulunca hic kacirmam o degerli bilgiyi aktarma firsatini, bana hap seklinde sunulmus olan zamaninda. Anlasilir buldugum her bilimsel bilgi, ayi tuttugumu dusundugum an kadar gercek ve ayni zamanda inanilmaz gelir bana. her iki durumda da hayret duyarim, icimdeki sakulu duzelten bir heyecan bu, beni bulundugum zemine baglayan daha cok.
Bugun bir e-posta ulasti, fotogtraflara tek tek baktikca heyecanim artti, inanclarim guclendi, umutlarim yenilendi sanki. Ne zamandir blogda herhangi bir paylasma istegi bulamazken asagidakileri kendi naciz tarihime kaydetmek istedim:

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Dusunun simdi bir; Antares Gezegeninde bir karincasiniz siz, ve taa Antares'ten bu tarafa bakiyorsunuz, dost karinca ne hacet, Dunyayi dahi goremiyorsunuz.

Ama ne yapiyorsunuz, Ziggy Stardust dinliyorsunuz, ve ayaginizla tempo tutuyorsunuz.