bu sabah ben

sabah erken kalktım, uykumu almış halimle, belki de haftalardır ilk defa..
aşağıya indim. kendime ve kocama birer minik kupa kahve demledim. kahvemi içtim, beklemeden. yetti.
oğlumdan hala ses yok, peki. bilgisayarımı açtım. beraber çalıştığım bir kişiden, tüm üstlerimize gönderilmiş densizce ve yersizce kaleme alınmış bir mail okudum. "cık cık".. bir daha okudum ve daha çok sinirlendim. sonra kocam yanıma geldi. uzun zamandır birbirimizi dostça dinleyecek, fütursuz konuşmalarımızı savurabilecek ortak zaman oluşmuyordu. oğlan da uyuyorken haliyle, beni biraz dinledi. "o kim, bu kim..hah tamam.. allah alah" diyerek. bana saldırmadan. üzerime yorum yapmadan. usulca "şundan mı korkuyorsun" diyerek.. mesele biraz küçüldü böylelikle gözümde. güvendiğim bir başkasının gözünde de görmeyi başarınca. maili atan kişi aradı sonra.. ve sonra oğlan uyandı. telefonla konuşurken bir yandan da oğluma "bi dakka yaw.." diye bağırındım. böylelikle telefon görüşmesine hakim olamadım ve konuşma kimsenin istemeyeceği notasyonlara doğru savruldu. karşıdakinin sonlandırmamak için çabaladığı bu saçma görüşme, kimseye bir şey katmadan tarafımca zorla sona erdirildi. herşeye rağmen memnun, çıkıp toparladım oğlanı. yüzme dersi hazırlıklarıyla, sabah mahmurlukları ve geceden kalan pideyi kemirecek hale getirmekle meşgul ederek kendimi. sabah neşesi oğlumun, bana ve kocama hayatta kalma ve günü bitirme enerjisi veren tek şey kanımca. çok şükür mahrm bırakmıyor bizi kerata, doğduğu günden beri.

sonrası akıyor işte:
oğlumu okula bırakıyorum. yüzme dersine sonradan katılışını seyrediyorum. "ayaklarını daha iyi çırp, dalıp gidiyorsun, dalma!" diye dürten bir hocaya ne kadar kolay teslim oluşunu izliyorum. lastik boneyi kafasina geçirirlerken nasıl dişini sıktığını, ses çıkarmadan.. görüp gülümsüyorum, biraz acıyla. sonra gazeteleri okuyorum. Serdar Akinan köşesinden olmuş, son yazdığı yazı yüzünden. Şehit gençler var yine. Başbakan bir emekli subayla laf-ı güzaf bir diyalogun kurbanı olmuş. helal olsun emekli subaya. can dündar, uğur dündar güzel yazılar dökünmüşler, bugünün medyaymış gibi yapan medyasına dair.

işte hayatım bu. bir kaç dost sesi ekleniyor bazen, bu sabahlara. iyi geliyor, başkalarının hayatlarına kısacık dahil olmak. G. mesela, çilek reçeli yiyor, beni hatırlamış. F. mesela, feci bunalıyor, sesi patlıyor telefonda, ama gıkını çıkarmadan. ah o kadar iyi anlıyorum ki... Ü. mesela, erzincan'a gitmiş iş için, seviniyor nihayet üretken bir projede yer aldığı için. Öbür yanda da kötü oluyor dostların bildiğim seslerini duymak. doğru söylemek zorunda hissediyorum kendimi, onlara değilse bile, kendime. "iyi misin" diyorlar. "eh normal" diyorum. anlatmak, anlaşmak, anlamak istemediğim bilmem kaçıncı sabah bu, oysa ki. böyle içime doğru günebakan gibi yavaşça kafamı çevirmek bile, kalbimi sıkıştırmaya yetiyor. bakamıyorum. bakmıyorum. bu modern zamanların kozmopolitan duygu takaslarına aslında feci gıcığım. kendi işe yaramazlığıma, var ama yokluğuma feci feci gıcığım. nereye gider, nerede biter. bilmiyorum. çok sıcak olur hava hani, o kadar sıcak olur ki karanlık olur sanki.. güneşin pusu gibi, isli bir odaya girmişsin gibi, gözlerini kısarsın yetmez. o kadar parlak ve karanlık. sephia desem, günün diliyle yine. hafif kalacak. o kadar sıkılıyorum ki. o kadar olur.

bu yazıya koyduğum başlığa ayrıca güldüm. bu sabah diyecektim aslında ama.. son günlerin tanıklıkları arasında, mail başlığı yalnızca "ben" olan bir mesaj okuduğumdan beri, dilime takıldı bu "ben". özne olarak değil, "takı" olarak.