silindir

uzerimden agir agir bir silindir geciyor. 2 yasinda bir oglum var. onun depresif reaksiyonu hayata, icimdeki depresyona susamis hucrelere cansuyu oluyor. her gunun sabahi bogazimi daha da zorlayan bir gune uyaniyorum. catismanin doga oldugunu kendime tekrar ediyorum. peki ben neyle catisiyorum? oglumun bakicisiyla.. hulya avsarla.. dayatilan tum dogmalarla.. uzerimden adeta bir silindir geciyor. "aman kilo vermesin" "uyusun da buyusun" "annesini ozluyor" "anne kalk" "anne asagi" "anne kule" "anne anne anne.." kocamin teklifi ise tumuye ezilmemiz. bu biz biziz, oglan ve ben, ne garip!. yuzlesmeden ortasinda oturdugum tum seyler.. uyanip beni durteceklerine, uyanan yine ben oluyorum. niye bu kadar zor? degismek. kendini bulmak. sinirlarini kesfetmek. niye bu kadar zor?