geçen yılbasindan..

Cildiriyorum sevincten yilbasi deyince.. bir de yasgunlerinde; hem benim hem sevdiklerimin.. oyle ciddiye aliyorum ki bazen, ne kadar surpriz olursa olsun kalbim kirik bitiriyorum geceyi, ya bittigi icin ya da bir turlu baslamis gibi gelmedigi icin. Neden allahim, bari senede 2 guncuk (yok 3 olsun) kulkedisi masali gercek olmuyor. hayattan hep gercekten buyuk bir degisim surprizi bekliyorum, kocaman bir surpriz olsun, o gun ayaklarim hafiflesin, sarhos olayim ama sadece basim donsun biraz, ismim degissin, aklimda hic ama hicbir suphe olmasin sarilirken, aglama duygusu golge etmesin. Etmesin.

Cocuklugumu hatirliyorum, annemin yaptigi muzlu pasta benim icin, cilekli pasta ise bir yaz cocugu olan kardesim icin. Gecmisten hangi gune donmek istersin deseler bana da, o muzlu pastayi kestigim ve illa ki guzel bir pakette anlamli bir hediye actigim gune diyebilirim pekala da. Deklansore basar babam ozenle ayarladiktan sonra tripodunu, saymaya baslar annem ve bir panikle bir araya gelinir: Hazir miyiz? -eveeet!

Oyun oynamaya aciktim en cok, tertemiz bir gokyuzunde, bir ucurum kenarinda ya da, duslerin ozgurluk bahcesinde. Kafamdaki anilar piksel piksel artik ve bir yeniyıl daha gelirken, buruk ama illa da sevinc kirintili bu heyecan, asla uslanmiyor ve pesimi bu yil da birakmiyor iste. Nedenini ise, hic bilemiyorum artik, 33 uncu mumda ufledim onu da, uctu gitti.